یک لحظه کارهایم آمد جلوی چشمم و خودم را آدم قلدری یافتم که در تمام این مدت، بچه‌ی کوچکی را که صرفا می‌خواست از زندگی لذت ببرد، هل می‌‌دادم و به جلو می‌‌راندم و برایش بجنب بجنب می‌کردم. پرده از چشمانم فرو افتاده بود؛ به وضوح می‌دیدم که بجنب بجنب‌هایم چه بر سر هر دو بچه‌ام آورده بود.
با صدایی لرزان چشمانم را به چشمان فرزند کوچکم دوختم و گفتم : «معذرت می‌خوام که همش بهت می‌گفتم زود باش. عاشقتم که همیشه کارات رو با صبر و حوصله انجام می‌دی، و منم می‌خوام مثل تو بشم.»
هر دوی دخترانم به یک اندازه از این اعتراف تلخ من تعجب کرده بودند، اما صورت دختر کوچکم به طرز خاصی می‌درخشید.
بهش گفتم: «از این به بعد قول می‌دم که صبورتر باشم» و بعد دختر کوچولوی مو طلایی فرفری‌ام را که از شنیدن قول مادرش حسابی خندان شده بود محکم بغل کردم. خارج کردن تکیه کلام«زود باش» از دایره‌ی لغاتم مثل آب خوردن بود. چیزی که خیلی آسان نبود، این بود که صبور باشم تا دخترم سلانه سلانه به کارهایش برسد. برای اینکه به هر دویمان کمک کنم، هر موقع که می‌‌خواستیم آماده شویم تا جایی برویم، به او اندکی بیشتر زمان می‌دادم. و حتی آن مواقع هم پیش می‏‌آمد که کماکان دیر برسیم. آن موقع، زمانی بود که به خودم اطمینان می‌دادم این دیر رسیدن‌ها فقط برای چند سال خواهد بود، حداقل تا وقتی که دخترم کم سن و سال است.
هر وقت با دخترم قدم می‌زدیم یا می‌رفتیم مغازه خرید کنیم، خودم را با سرعت گام برداشتنش هماهنگ می‌کردم. و وقتی که می‌‌ایستاد تا قربان صدقه‌ی چیزی برود، تمام برنامه‌ی‌ زمانبندی‌ام را از مغزم می‌ریختم بیرون و فقط تماشایش می‌کردم. حالت‌هایی را در چهره‌اش مشاهده کردم که قبلا هرگز ندیده بودم. دیدم که روی دستان تپلش چال دارد و موقعی که می‌خواهد بخندد پوست دور چشمانش جمع می‌شوند.
هر دفعه می‌دیدم که در خیابان با آدم‌های دیگر صحبت می‌کند، می‌ایستادم کنارش تا حرفشان را بزنند. می‌دیدم که چطور حشرات جالب و گل‌های زیبا را پیدا می‌کند. او آدم ریزبینی بود، و من خیلی سریع فهمیدم که ریزبین‌های دنیا خیلی کم‌اند و خیلی هم نعمت‌اند. همان موقع بود که نهایتا فهمیدم دخترم نعمت بزرگی برای روح آشفته‌ی من است.
اکنون سه سال از آن روزی که به دخترم قول دادم تا سرعتم را کم کنم، می‌گذرد. به موازات آن شروع کردم روی خودم کار بکنم که اسیر حواس‌پرتی‌های روزمره نشوم و به چیزهایی در زندگی بچسبم که واقعا برایم اهمیت دارند. و بعد از گذشت این چند سال هنوز هم گذاشتنِ زندگی روی دور کُند، نیازمند کلی تلاش است. دختر کوچکم، یادآور زنده‌ی من است که به من یادآوری می‌کند چرا باید به تلاشم ادامه بدهم. در واقع، همین چند روز پیش‌ها بود که دوباره یادم انداخت.
به تعطیلات رفته بودیم و دوتایی‌ داشتیم دوچرخه‌سواری می‌کردیم که به یک بستنی‌فروشی رسیدیم. وقتی که یک یخ در بهشت قلقلی رنگارنگ به دخترم جایزه دادم، او با خنده‌ای بر لب روی میز چوبی نشست و با شوق و ذوق عجیبی به قلقلی یخی و خوشگلی که در دستش بود، خیره شد. یک دفعه با نگرانی به من نگاه کرد و پرسید: «الان باید عجله کنم، مامان؟»
کم مانده بود اشکم در بیاید. با بغضی در دل، پیش خودم فکر کردم «لابد قرار نیست زخم‌های این زندگی عجولانه هیچوقت بطور کامل بهبود بیابد.»