این کتاب که سومین اثر اوبراین درباره ی جنگ است، بر اساس تجارب شخصی نویسنده در زمان حضور در جنگ نگاشته شده است. کتاب آنچه با خود حمل می کردند، نشان دهنده ی دید هنرمندانه و منحصر به فرد اوبراین است. این اثر که نه رمان است و نه مجموعه ای از داستان های کوتاه، بخش هایی جدا ولی به هم مرتبط دارد و ماجرای دوران کودکی شخصیت ها، حضور در جنگل های ویتنام و بازگشت به خانه در دو دهه بعد از جنگ را روایت می کند.
نویسنده در‌این اثر ضرباهنگ نبض مانندی را حفظ نموده است که خویش به گونه ای خطرات نبرد را به تصویر می کشد. این تاثیر یک کدام از شایسته ترین اثر های درج شده درباره نبرد در ادبیات دنیا شناخته میگردد. روايت در اين كتاب در مدارهايي دايره شكل مي‌چرخد، و بازگويی رويدادها، رقص خاطره را‌ در ذهن خواننده شكل مي‌دهد. در بخشی از «آنچه با خویش حمل می‌‌کردند» می خوانیم: «ستوان يكم «جيمي كراس» با خویش طومار‌هايي حمل مي‌كرد از دختري به اسم مارتا، دانشجوي سال سوم كالج ماونت سيبسچن در نيوجرزي. نامه‌ها عاشقانه نبودند ولي ستوان كراس اميدوار بود و طومار‌ها را تا كرده بود و داخل پلاستيكي در ته كوله‌پشتي‌اش نگهداري مي‌كرد. عصرها دير وقت، بعد از راهپيمايي روزمره و كندن سنگر، دست‌ها را با آب قمقمه مي‌شست، طومار‌ها را بيرون مي‌آورد و با نوك انگشت نگه مي‌داشت و آخرين ساعت روشنايي را به خيالپردازي سپری مي‌کرد. در خيال خویش سفرهاي اردويي عاشقانه‌اي به كوهستان وايت در نيوهمپشر تجسم مي‌كرد. گاهي هم لبة چسب‌دار پاكت را كه لابد جاي گویش نويسنده بر آن باقیمانده بود با گویش لمس مي‌كرد. بيش از هر چيز دلش مي‌خواست كه مارتا همان گونه كه وی دوستش داشت دوستش بدارد، ولي لحن طومار‌ها بيشتر از صمیم قلب بود و در آن ها از علاقه خبري نبود».