رنگ‌ها برایش یکسان‌اند؛ رنگ آبی‌رنگ اسمان با رنگ سپید ابر، رنگ قرمز رنگ آتش با سبزی برگ برایش تفاوتی ندارند. کم‌رنگی و پررنگی هردو یکی‌ میباشد. سال‌هاست که معاش‌اش از رنگ‌ها جداست؛ معاش در سیاهی مطلق...
ماریا دختر یکی‌از مقامات کشوری میباشد که در سه سالگی نابینا گردیده‌است. کلیه‌ی شیوه‌های درمانی آن زمان از معالجه ماریا عاجز می مانند.
در عصر‌ی جوانی ماریا، خانواده‌اش با دکتر معروفی به اسم «فرانز آنتوان مسمر» آشنا
می‌‌شوند. این دکتر معالج طرز ویژه‌ای برای معالجه اختراع نموده است. نحوه وی برای جامعه‌ی پزشکی آن فرصت پذیرفتنی وجود ندارد؛ البته مسمر با شیوه خویش به معالجه ماریا مبادرت می‌نماید.
نتیجه های نخستین بهتر میباشد، ولی مخالفت‌ها پزشکان دربار و نیرنگ‌های آنان سبب میشود مسمر از خوف شرایط خویش، معالجه ماریا را رها نماید. ماریا نیز در مقطعِ کوتاهی که بینا گردیده، از دیدن برخی اتفاق های تلخ، انگیزه‌ی بصیرت را از دست داده است و خودخواسته، اندک بهبودی ایجادشده در چشمش را از بین می برد و به نابینایی بی نقص بازمی‌گردد.
ماریا در نواختن پیانو و موسیقی بسیار چیره میباشد و مقام ویژه‌ای برای خویش دست و پا نموده است.
پیام کتاب انتقاد آدم‌هاست؛ هیچ شخص مقدس و کاملی در کتاب نیست. اعمال آدم‌ها که ممکن میباشد مثبت باشد، در پشت پرده آغشته به خودخواهی، ریا و دورویی و اقتدار‌طلبی میباشد.
 ماريا تنها دختر منشي دربار اتريش دختري نابغه است. استعداد او در نوازندگي پيانو با وجود نابينا بودن تحسين همگان را برمي‌انگيزد. پدر ش از وضعيت دخترش راضي نيست و ...